فکر می‌کردم خدا - شعر از قیصر امین پور

پیش از اینها فکر می‌کردم خدا

خانه‌ای دارد کنار ابرها

مثل قصر پادشاه قصه‌ها

خشتی از الماس، خشتی از طلا

پایه‌های برجش از عاج و بلور

بر سر تختی نشسته با غرور

ماه برق کوچکی از از تاج او

هر ستاره پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او آسمان

نقش روی دامن او کهکشان

رعد و برق شب طنین خنده‌اش

سیل و طوفان نعره ی توفنده اش

دکمه‌ی پیراهن او، آفتاب

برق تیر و خنجر او، ماهتاب

هیچ‌کس از جای او آگاه نیست

هیچ‌کس را در حضورش راه نیست

پیش از اینها خاطرم دلگیر بود

از خدا در ذهنم این تصویر بود

آن خدا بی رحم بود و خشمگین

خانه‌اش در آسمان دور از زمین

بود، اما در میان ما نبود

مهربان و ساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت

مهربانی هیچ معنایی نداشت

... هر چه می‌پرسیدم از خود از خدا

از زمین از آسمان از ابرها

زود می‌گفتند: این کار خداست

پرس و جو از کار او کاری خطاست

هرچه می‌پرسی جوابش آتش است

آب اگر خوردی جوابش آتش است

تا ببندی چشم کورت می‌کند

تا شدی نزدیک دورت می‌کند

کج گشودی دست، سنگت می‌کند

کج نهادی پای لنگت می‌کند

تا خطا کردی عذابت می‌دهد

در میان آتش آبت می‌کند

با همین قصه دلم مشغول بود

خواب‌هایم خواب دیو و غول بود

خواب می‌دیدم که غرق آتشم

در دهان شعله‌های سرکشم

در دهان اژدهایی خشمگین

بر سرم باران گرز آتشین

محو می‌شد نعره‌هایم بی‌صدا

در طنین خنده‌ی خشم خدا...

نیت من در نماز و در دعا

ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه می‌کردم همه از ترس بود

مثل از بر کردن یک درس بود ..

مثل تمرین حساب و هندسه

مثل تنبیه مدیر مدرسه

تلخ، مثل خنده‌ای بی‌حوصله

سخت، مثل حل صدها مسئله

مثل تکلیف ریاضی سخت بود

مثل صرف فعل ماضی سخت بود

تا که یک شب دست در دست پدر

راه افتادم به قصد یک سفر

در میان راه، در یک روستا

خانه‌ای دیدیم، خوب و آشنا

زود پرسیدم: پدر! اینجا کجاست؟

گفت: اینجا، خانه‌ی خوب خداست!

گفت: اینجا می‌شود یک لحظه ماند

گوشه‌ای خلوت، نمازی ساده خواند

با وضویی دست و رویی تازه کرد

با دل خود، گفتگویی تازه کرد

گفتمش پس آن خدای خشمگین

خانه‌اش اینجاست؟ اینجا در زمین؟

گفت :آری خانه‌ی او بی‌ریاست

فرش‌هایش از گلیم و بوریاست

مهربان و ساده و بی‌کینه است

مثل نوری در دل آیینه است

عادت او نیست خشم و دشمنی

نام او نور و نشانش روشنی

خشم، نامی از نشانی‌های اوست

حالتی از مهربانی‌های اوست

قهر او از آشتی شیرین‌تر است

مثل قهر مهربان مادر است

دوستی را دوست معنی می‌دهد

قهر هم با دوست معنی می‌دهد

هیچ‌کس با دشمن خود قهر نیست

قهر او هم یک نشان از دوستی است

تازه فهمیدم خدایم این خداست

این خدای مهربان و آشناست

دوستی از من به من نزدیک‌تر

از رگ گردن به من نزدیک‌تر!

آن خدای پیش از این را باد برد

نام او راهم دلم از یاد برد

آن خدا مثل خیال و خواب بود

چون حبابی نقش روی آب بود

می توانم بعد از این با این خدا

دوست باشم دوست، پاک و بی ریا

می توان با این خدا پرواز کرد

سفره ی دل را برایش باز کرد

می توان در باره ی گل حرف زد

صاف و ساده مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت

با دو قطره صد هزاران راز گفت

می توان با او صمیمی حرف زد

مثل یاران قدیمی حرف زد

می توان تصنیفی از پرواز خواند

با الفبای سکوت آواز خواند

می توان مثل علف ها حرف زد

با زبانی بی الفبا حرف زد

می توان در باره ی هر چیز گفت

می توان شعری خیال انگیز گفت

مثل این شعر روان و آشنا:

پیش از اینها فکر می کردم خدا ...