ما به اندازه همه وجودمان، به اندازهی تمامی ابعاد خلقها و نسلها استعداد داریم. اگر بخواهیم این استعدادها را تنها برای ناب و آب، برای اینکه پُست و مدرکی پیدا کنیم محصور نماییم، زیاد هم میآوریم. اینجاست که آخرِ عمر ما و تمامِ حاصل زندگیِ ما، این میشود که سگی را در دست بگیریم و از کنار ساحلی بگذریم و سوت بزنیم و یا گذشته بی حاصلمان را تکرار کنیم.
حرکت،
صفحهی ۳۵،
استاد علی صفائی حائری(ره)(عین صاد)